«Η εκτροπή από κάποια αρχική πορεία της ζωγραφικής (εικαστικής) πράξης και η τραυματική παρέκκλιση των χαρακτηριστικών της πρωταρχικής μορφής πολλές φορές προκύπτουν από την σαγήνευση

του υλικού. Σύμφωνα με τον Jean Baudrillard η σαγήνη ισοδυναμεί με τη κατάργηση της αναπαράστασης, δηλαδή της απόστασης μεταξύ της πραγματικότητας της εικόνας. Το μελάνι και τα λάδια ως πρόσχημα, γεφυρώνουν την απρόβλεπτη τύχη της απόστασης μεταξύ της πραγματικότητας και μιας εγκαταλελειμμένης σε αβεβαιότητα συνθήκης όπου το αποτέλεσμα λειτουργεί ως αμφισβήτηση. Η σαγήνη είναι πάντοτε σαγήνη του κακού και φροντίζει να καταστρέφει την τάξη. Σε αυτή τη περίπτωση, την τάξη της δομής των μορφών δημιουργώντας παραμόρφωση. Γένος θηλυκού, όπως τα εικονιζόμενα κορίτσια, η σαγήνη εγκλωβίζεται μέσα στις μορφές τους εκτρέποντας την αρχική τους όψη και πολλαπλασιάζοντας τα περιθώρια «λάθους» στην απόδοση της παγωμένης χρονικά μορφής. είναι αποδεσμευμένος από τη φυσιοκρατική αντίληψη της αναπαραστατικής τέχνης. Το υλικό μετουσιώνεται και το τυχαίο μαζί με το συνειδητό συγκρατεί τη μορφή στο χώρο, ο οποίος είναι αποδεσμευμένος από τη φυσιοκρατική αντίληψη της αναπαραστατικής τέχνης. Ο χώρος ιστορικά προτείνετε συνεχώς σαν μια επινοημένη ψευδαισθησιακή συνθήκη αναπαράστασης, γι’ αυτό η αποδεσμευτική του φυσιοκρατικότητα δικαιώνεται εύκολα σε μια συμβολική διάσταση. Το σχηματικό χωρικό ανάπτυγμα του εξάλφα συμβολίζει την αρμονία και την ισορροπία και έρχεται σε αντίθεση με την άτακτη γραφή της μορφής. Το έργο βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ του απροσδόκητου και του προβλέψιμου».