ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΣ

Το εικαστικό μου έργο δεν είναι αποτέλεσμα μίας έρευνας που ολοκληρώθηκε αλλά η ίδια η έρευνα. Κάθε έργο είναι και μία συζήτηση μεταξύ εμένα και του τελάρου όπου αυτό που προσπαθώ να επιτύχω είναι το τέλος αυτής της συζήτησης. Δηλαδή να φτάσω στο σημείο όπου δεν θα μπορώ να θέσω καινούργιο ερώτημα σε αυτό, αλλά ούτε και το τελάρο σε εμένα. Με τον τρόπο και την λογική αυτή η δημιουργική διαδικασία είναι ίσως για μένα ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι και οργανώνω τις ανησυχίες και τα ερωτήματά μου.
Οι κύριες ανησυχίες μου έχουν θέμα τον άνθρωπο και το περιβάλλον το οποίο τον ευμορφίζει. Φτιάχνοντας ογκώδη, άσχημα και βαριά σώματα τα οποία μοιάζουν σαν βαρίδια που βυθίζονται στον χώρο και γενικότερα παρουσιάζουν μία κάθοδο του ανθρώπου, την ίδια στιγμή μιλώ και θέτω ερωτήματα για την μετάβασή μας στο υπερώο, σε κάτι δηλαδή ποίο ουσιαστικό. Σε κάτι που θα μας προσφέρει την δυνατότητα να δούμε τα πράγματα και τον κόσμο από μία νέα οπτική. Σαν άνθρωποι (ανω-θρώσκω).
Η χρονική αυτή διαδικασία της εξέλιξης διατυπώνεται στα έργα μου μέσα από την παραμόρφωση που επηρεάζει τις φιγούρες σε συγκεκριμένα σημεία. Οι φιγούρες μοιάζουν ανήμπορες να σταματήσουν την διαδικασία αυτή. Κάποιες αποδέχονται την αλλαγή και την μετάβαση και άλλες μοιάζουν τρομαγμένες μπροστά στο άγνωστο. Το περιβάλλον που περικλείει της φιγούρες αυτές δημιουργείται από το παρόν και το παρελθόν το οποίο την ίδια ώρα τις διαμορφώνει αλλά και τις σπρώχνει προς τα έξω. Με τον τρόπο αυτό προσπαθώ να μιλήσω και να βρώ απαντήσεις για τον τρόπο με τον οποίο το περιβάλλον και το παρελθόν επηρεάζουν τον άνθρωπο. Σε στιγμές όπου η φιγούρα αποδέχεται την παραμόρφωση το περιβάλλον, δηλαδή το παρελθόν είναι ξεκάθαρο, λευκό. Στις περιπτώσεις όπου οι φιγούρες μοιάζουν τρομαγμένες, παλεύουν να κρατηθούν από κάτι οικείο, έτσι το περιβάλλον είναι πιο συγκεκριμένο. Εμπεριέχει χρώματα, υφάσματα και γενικότερα αντικείμενα τις καθημερινότητας. Ωστόσο δέχεται και αυτό μια έντονη παραμόρφωση και διαστολή. Έτσι η διαδικασία αυτή γίνεται ακόμη πιο δραματική και δύσκολη.
Δημιουργώντας φιγούρες προσπαθώ χρησιμοποιώντας το έξω να μιλήσω για το μέσα. Για την ψυχή, για τον τρόπο σκέψης, την συνείδηση και την λογική. Για τον λόγο αυτό η παραμόρφωση ξεκινάει και επικεντρώνεται κυρίως στα κεφάλια. Αντιμετωπίζω το σώμα ως τον εσωτερικό μας κόσμο. Ρευστό. Ένας κόσμος ο οποίος συνέχεια μεταλλάσσεται, προσαρμόζεται, γίνεται εξωστρεφής μέσα από την εσωστρέφεια και αντίθετα.
Προσπάθειά μου δεν είναι να περιγράψω μία διαδικασία σαν αυτή, αλλά να θέσω ερωτήματα πρώτα σε εμένα και μετά στο θεατή. Προσπαθώ το έργο να έχει τόσα ερωτήματα και τόσες απαντήσεις ώστε να μπορεί να ταρακουνήσει ουσιαστικά και ποιοτικά την απόσταση μεταξύ τελάρου και θεατή. Να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για διάφορες αφηγήσεις, ιδέες, σκέψεις και να έχει την δυνατότητα να προσαρμόζεται και να επηρεάζει διαφορετικούς χώρους και διαφορετικούς ανθρώπους.
«Ο άνθρωπος….εναντιώνεται στο µμεγάλο και πάντα αυξανόµενο βάρος του περασµένου: αυτό τον καταπιέζει ή τον λυγίζει, αυτό δυσχεραίνει την πορεία του σαν ένα αδιόρατο και σκοτεινό φορτίο»
Nietzsche “?εύτερη ασύγχρονη παρατήρηση”
Νικόλας Αντωνίου
http://floroieikastikoi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_259.html

http://makryoxhma.blogspot.gr/2014/02/2012-3_1.html