Η ΕΥΠΡΑΞΙΑ ΜΠΑΝΤΑΖΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ “ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ”
ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
«Εικαστικές Τέχνες και Αντίσταση»
ΕΚΘΕΣ: “ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ”
Η Ευπραξία Μπαντάζου εκπροσωπεί το ΤΕΕΤ Φλώρινας συμμετέχοντας με ένα πενηντασέλιδο χαρακτικό λεύκωμα που περιλαμβάνει χαρακτικά έργα με θέμα την αντίσταση και ποίηση τυπωμένη σε συνεργασία με το Γρηγόρη Αλεξίου και το “Τυπογραφείο” του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Κάθε μέθοδος, ξεκινώντας απο την επίπονη χειρονακτική χάραξη της μήτρας μέχρι την, ηλεκτρονικά επεξεργασμένη, έντυπη εικόνα ενεργοποιεί την ανάγκη του εικαστικού καλλιτέχνη για έκφραση και επικοινωνία.
Με τις εικόνες της, ακόμα μια φορά, η χαρακτική μιλά τη γλώσσα του ατέρμονα αγώνα για ελευθερία. Μία προς μία, οι χαράξεις της Ευπραξίας Μπανταζού ιχνηλατούν βήματα και πράξεις, εκείνων των κοντινών, προγόνων μας που ονειρεύτηκαν και κυνήγησαν διαδρομές για την ανεξαρτησία και τη δικαιοσύνη. Το έργο της είναι μια κατάθεση μνήμης και τιμής σ’ αυτούς. Το νεοσύστατο εργαστήριο χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας της δίνει τον τρόπο να μιλήσει.
To Εργαστήριο Xαρακτικής κι Έντυπης Τέχνης λειτουργεί με τη σημερινή του μορφή απο το φθινόπωρο του 2010 και υποστηρίζει μεθοδικά κάθε προσπάθεια που ανταποκρίνεται στη διάχυση μηνυμάτων εικόνας και λόγου μέσα απο την ιστορική λειτουργία της Χαρακτικής που είναι η δυνατότητα στην πολλαπλότητα και στην κοινωνική παρέμβαση.
Δήμητρα Σιατερλή
έκθεση «Αντίσταση ΤΩΡΑ»
στη Νέα Δημοτική Πινακοθήκη Αθήνας, 24 Οκτωβρίου- 29 Νοεμβρίου
απο κείμενο του ΕΕΤΕ: «Εικαστικές Τέχνες και Αντίσταση»
ΕΚΘΕΣΗ / ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ-ΚΑΤΟΧΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΕΜΦΥΛΙΟΣ-ΤΟΠΟΙ ΕΞΟΡΙΑΣ ΩΣ ΤΟ 1967 /
Το ΕΕΤΕ γεννήθηκε το 1944 από πρωτοπόρους εικαστικούς καλλιτέχνες που μετείχαν ενεργά στην Aντίσταση….
Η σχέση της τέχνης και του λαού, εκείνα τα δύσκολα χρόνια, ήταν άρρηκτα δεμένη με την δράση και τον αγώνα. ..Τα έργα των καλλιτεχνών έγιναν εργαλείο, για την φωνή και την δράση του λαού, πηγή έμπνευσης των αγωνιστών που πήραν το όπλο στο χέρι για να απελευθερώσουν τον τόπο. Έτσι γεννήθηκε στην πατρίδα μας η Τέχνη της Αντίστασης και έτσι έμεινε στην συνείδηση του λαού μας μέχρι σήμερα. Σημαντική κληρονομιά για τους καλλιτέχνες σήμερα. Από το 1936 μέχρι σήμερα, η τέχνη και στην εποχή της. σε κάθε αγωνιζόμενο τμήμα της κοινωνίας που αντιστέκεται:
1936 –δικτατορία της 4ης Αυγούστου-, στο Αλβανικό Έπος 1940 1941, στο εργαστήριο του Κεφαλληνού στην ΑΣΚΤ- φυτώριο αντίστασης και αγώνα των σπουδαστών της σχολής, στην Κατοχή, στην Εθνική Αντίσταση 1941 – 1944, στους αγώνες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Οι αγωνιστές καλλιτέχνες μπήκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, διώξεις και αγώνας. Γυάρος,Μακρόνησος, Τρίκερι, Λέρος, Κέρκυρα, Αβέρωφ, …Όλα τα κολαστήρια,φυλακές και εξορίες, έγιναν εργαστήρια Αντιστασιακής Τέχνης. Το 1967 η τέχνη της Αντίστασης ξαναβγαίνει στους δρόμους. Αξιοποιεί την εμπειρία της προηγούμενης γενιάς καλλιτεχνών, στηρίζει τον αγώνα ενάντια στην Χούντα.
Το κράτος της μεταπολίτευσης,εξυπηρετώντας βιομήχανους, εφοπλιστές και τραπεζίτες, δένει για τα καλά τη χώρα στο άρμα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η λιτότητα, ο αυταρχισμός, η ανεργία, ο φόβος της απόλυσης, η αβεβαιότητα για το αύριο, η υποκουλτούρα και έλλειμα ουσιαστικής παιδείας.. Η κυρίαρχη τάξη , που άλλαζει χίλια πρόσωπα , γεννά καινούργια βάσανα για το λαό. Η Τέχνη ολοένα και περισσότερο εμπορευματοποιείται, περιορίζεται ο κοινωνικός της ρόλος. Το κράτος στήριξε και στηρίζει τους μηχανισμούς εμπορευματοποίησης της τέχνης, προσπαθώντας παράλληλα να χειραγωγήσει τέχνη και καλλιτέχνες προς το συμφέρον των μεγάλων μονοπωλίων που δείχνουν ενδιαφέρον στην τέχνη για επικερδείς «μπίζινες».
Από το 2008, η χώρα ζει την Καπιταλιστική Κρίση πιο έντονα, με ολέθριες επιπτώσεις για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το λαό. Η εξουσία παίρνει πίσω από τους εργαζόμενους ό,τι κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα από τον περασμένο αιώνα μέχρι σήμερα: Το οκτάωρο. Την σύμβαση εργασίας. Έφτασαν τους μισθούς στα 350 ευρώ. Οι άνεργοι έφτασαν το 1.500.000 με τους νέους να αποτελούν το 65%, οι συντάξεις των εργαζομένων που μάτωσαν για να τις αποκτήσουν και που με το μόχθο τους πλούτισε η οικονομική ολιγαρχία, δεν φτάνουν ούτε για τα φάρμακα. Η πείνα στα σχολεία θερίζει. Το νερό, το ρεύμα, η υγεία, η παιδεία, η στέγη, η εργασία, η τέχνη, όλα τα κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε εμπόρευμα.
Η εξαθλίωση είναι εντός των πυλών, με την καταστολή να παίρνει θέση απέναντι σε ένα κίνημα που ψάχνει το δρόμο να αντισταθεί συλλογικά. Τα νομοσχέδια το ένα μετά το άλλο δεν αφήνουν καμία πλευρά της ζωής ανεπηρέαστη.
Η απόλαυση της τέχνη γίνεται υπόθεση μιας απελπιστικά μικρής μερίδας πλουσίων. Για τους εργαζόμενους είναι μια απόμακρη πολυτέλεια…
Πώς να κλείσουμε τα μάτια σ’αυτά που ζούμε οι ίδιοι και σε όσα συμβαίνουν;
Η τέχνη από μόνη της δεν λύνει προβλήματα, μπορεί να γίνει όμως, επιταχυντής και πυροκροτητής των αγώνων.Η τέχνη της αντίστασης, είναι ανάγκη να εκφραστεί συλλογικά και σήμερα, να εκφραστεί η αναγκαιότητα της “Αντίστασης Τώρα”…
Ως καλλιτέχνες, οφείλουμε να πάρουμε θέση με το έργο και την δράση μας.
Είναι ανάγκη να αποκαλύψουμε τον κύριο ένοχο που αντιστρατεύεται την ανθρώπινη ζωή, τον Καπιταλισμό, το εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα που ζούμε. Είναι ανάγκη με την συμμετοχή μας στην έκθεση « Τέχνη και Αντίσταση» να στείλουμε το μήνυμα στο λαό ότι υπάρχει φως, ελπίδα για καλύτερη και ανθρώπινη ζωή.
Παράλληλα στον εκθεσιακό χώρο του Δ.Αθηναίων, στο Πάρκο Ελευθερίας (πρώην ΕΑΤ -ΕΣΑ) διοργανώνεται έκθεση -Εργαστήρι Ιστορίας , εισαγωγή και προσπάθεια συγκέντρωσης υλικού για την αντιστασιακή τέχνη από το 1936 ως το 1974.
