Ανδρονίκη-Μαρία Ανδρεάδου

Από το πρώτο έτος θυμάμαι τον εαυτό μου να ενθουσιάζεται με την δημιουργία των κατασκευών. Εργαστήρια όπως το κόσμημα και οι διακοσμητικές τέχνες μου κέντριζαν το ενδιαφέρον σε μεγάλο βαθμό, τόσο ώστε να γνωρίζω από την αρχή της φοίτησής μου στο πανεπιστήμιο ότι η πτυχιακή μου εργασία θα αποτελείται από κατασκευαστικά έργα. Σαφώς, το θέμα της ήταν ακόμη άγνωστο. Η ιδέα δεν άργησε πολύ να έρθει. Μέσα από προσωπικές στιγμές, από την μουσική, τον κινηματογράφο, την μόδα κ.α. επέλεξα να ασχοληθώ με την δεκαετία του ‘60. Μετά από εξονυχιστική έρευνα μεγάλου χρονικού διαστήματος για την δεκαετία αυτή κατέληξα στην κατασκευή φωτιστικών-αμπαζούρ με βάση γυάλινων μπουκαλιών και απλά καπέλα. Η δική μου παρέμβαση βρίσκεται έξω από το μπουκάλι, αλλά και πάνω στο καπέλο. Ήθελα να δημιουργήσω κάτι που θα ήταν όχι μόνο διακοσμητικό, αλλά και πρακτικό ταυτόχρονα. Απαραίτητο το να αναφέρω πως τα φωτιστικά δεν θυμίζουν την δεκαετία σε στυλ, αλλά παραπέμπουν σε αυτή, μιας που το κάθε ένα φωτιστικό αφορά ένα γεγονός ή μια προσωπικότητα του ‘60. Ο λόγος που επέλεξα να ασχοληθώ με το φως είναι γιατί κάθε φορά που σκεφτόμαστε κάτι που έχει συμβεί σε παρελθοντικό χρόνο, η σκέψη μας χαρακτηρίζεται ως αναλαμπή. Ακόμη και στα κόμικς η ιδέα ή κάτι που μας έρχεται στο νου σχεδιάζεται με μια απλή λάμπα. Έτσι για να δημιουργηθεί η αναγέννηση της δεκαετίας του 60 τώρα, το 2014, χρησιμοποιώ σαν μέσω το φως, ώστε η μνήμες να επανέλθουν βλέποντας το κάθε φωτιστικό ξεχωριστά. Τον δέκατο ένατο αιώνα στα κινήματα ArtNouveau, ArtsandCrafts και Bauhaus η λάμπα ξεκίνησε να θεωρείται ως γλυπτό. Ένας ακόμη λόγος που παρέμεινε η ιδέα μου στην κατασκευή φωτιστικών και δεν εξελίχθηκε σε άλλα κατασκευαστικά μέσα ή αντικείμενα είναι η πληροφορία του ότι οι Έλληνες ήταν πρωτοπόροι στις λάμπες χειρός αφού τον έβδομο αιώνα κατασκεύαζαν λάμπες από τερακότα. Ολόκληρη η διαδικασία κατέληξε να είναι ένα πείραμα, μια σπουδή πάνω σε υλικά που δεν είχα ξαναδουλέψει, οπότε και η πτυχιακή μου εργασία ήταν καθαρά ένα μάθημα γνώσεων και στο πρακτικό και στο ερευνητικό της κομμάτι . Σίγουρα όλος ο χρόνος που αφιέρωσα ήταν μια περίοδος διασκέδασης, μιας που η ανακάλυψη αποτελεί ένα είδος περιπέτειας. Προσπάθησα να συνδυάσω τα έργα μου σε έναν χώρο που θα προκαλούσε μια ενοποίηση, μιας που τις ημέρες παρουσίασης εγώ «έμενα» στον χώρο αυτό. Ήταν το δικό μου σαλόνι, τις δεκαετίας αυτής, που υποδεχόμουν τους «φίλους» μου για να φάμε λουκουμάδες με μέλι και να πιούμε ροζ λεμονάδες, να δούμε την ταινία BreakfastatTiffany’s μόλις σκοτεινιάσει. Να ακούσουμε NinaSimone, να χορέψουμε με τραγούδια των Beatles. Σαφώς, η έρευνα του χώρου έγινε σχολαστικά. Βρήκα ιστορικά δεδομένα από τα ήδη υπάρχοντα αντικείμενα ώστε να κουμπώσουν στο θέμα μου, αφαίρεσα αντικείμενα που δεν λειτουργούσαν σωστά στην ροή της σκέψης αυτής και εννοείται οργάνωσα μια διαφορετική διάταξη από την υπάρχουσα. Πραγματοποιήθηκε happening το πρώτο και το δεύτερο βράδυ, μιας που τα happenings τότε «εφευρέθηκαν» από τον AllanKaprow, και είχα την τιμή να έχω καλεσμένη μου την BrigitteBardo. Εμφανίστηκαν ακάλεστοι Hippies και νοικοκυρές που έβαλαν τις polkadots φούστες τους και ήρθαν για να ξεσκάσουν από την 60’s καθημερινότητά τους. Προσωπικά, πιστεύω πως ότι έβγαλα σαν αποτέλεσμα δεν με έκανε μόνο να περάσω καλά και δημιουργικά, αλλά με δίδαξε και με ωρίμασε προσφέροντάς μου επιπλέον γνώσεις.