Μια απόπειρα εικαστικής υπενθύμισης ότι οι αισθητικές ιδιότητες υπάρχουν εγγενώς στα πράγματα είτε αυτά είναι, είτε αυτά δεν είναι έργα τέχνης. Φεβρουάριο 2014 – Ιανουάριος 2015
Αντικείμενο τέχνης ανάμεσα σε αντικείμενα πώλησης – Εστιατόρια Ναουμίδη στον Αγ Παντελεήμονα, Αμύνταιο
Πράγμα είναι μια υλικότητα που μπορούμε να προσδιορίσουμε ως μη οντότητα. Αντικείμενο είναι εκείνη η υλικότητα που μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ως προς τα χαρακτηριστικά της και την λειτουργία της. Μια απόσταση ανάμεσα σ’ εμάς και το αντικείμενο(δηλωμένο πράγμα) δημιουργεί ένα ατενιστικό βλέμμα περιέργειας και έτσι θα πετύχουμε καθαρότερα μια αντικειμενοποιήση με εργαλείο την αισθητική. Ένα έργο τέχνης είναι η εκ μέρους του δημιουργού προβολή μιας ιδέας η μιας σύγκρισης σ’ ένα αντικείμενο έξω από αυτόν.
Αυτές οι αναφορές και οι πρακτικές αποτυπώθηκαν σε τούβλα με αφορμή ένα συνεργατικό πρότζεκτ στην γκαλερί 512 της Πτολεμαΐδας με θέμα «πλίνθοι και πλήθη» με την συμμετοχή πενήντα καλλιτεχνών. Το κάθε τούβλο λειτουργούσε ως καμβάς και πλακάκι σε ένα ψηφιδωτό δαπέδου όπου οι επισκέπτες μπορούσαν να περπατήσουν και να διαδράσουν με τα εναποτιθέμενα έργα. Η έκθεση προσπαθούσε να εξάλειψη την διαχωριστική γραμμή μεταξύ χώρου και προσώπου. Αυτά τα τούβλα αποκτούσαν μια άλλη συνθετική λειτουργία ως μικρογλυπτά λειτουργώντας ως πολιτισμικά αντικείμενα.. Με αυτή την ιδιότητα οι προπτυχιακοί καλλιτέχνες Κωσταντίνος Κορωναίος και Αφροδίτη Δάφνου τοποθέτησαν τα τούβλα σε περίοπτες θέσεις ανάμεσα σε βάζα με βρώσιμα προϊόντα της τοπικής βιοτεχνίας γκουρμέ προϊόντων επεξεργασίας πιπεριάς της οικογένειας Ναουμίδη, σε δυο εστιατόρια του Αγ Παντελεήμονα στο Αμύνταιο. Ο γεωμετρικός τόπος τέχνης και κουλτούρας αλλά και εμπορίου με τις μόνιμες προθήκες προβολής ανέδειξε το αυτόνομο έργο με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να από μόνιμο αντικείμενο να μετακυλύει στην παροδική διαδικασία του συνεκθέματος. Η λειτουργία του Αντικειμένου τέχνης ως συμβάν αποτελεί χειρονομία με τα υλικά και την αισθητική να γίνονται ήσσονος σημασίας. Σχήμα, χρώμα, σύνθεση, σχέδιο μετράνε μέσα στην αποκάλυψη που περιέχεται στην πράξη. Αν η ζωγραφική είναι πλέον δράση δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο προκαταρτικό σχέδιο και το τελειωμένο αντικείμενο ούτε στην όποια τοποθέτηση απαιτήσει η δράση. Δεν υπάρχουν προκαταρτικές φάσεις η ιεραρχίες στην τέχνη και κάθε πράξη συνιστά αφ’ εαυτής ένα συμβάν ικανό να ενεργοποιήσει την αλληλεπίδραση ανάμεσα σε αντικείμενα και θεατές. Κάθε έργο τέχνης ως πολιτιστικό αντικείμενο στην περίπτωση μας ανάμεσα σε εξαιρετικά προϊόντα γαστρονομικού πολιτισμού προσπαθεί να εξαλείψει την διαφορά μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου και μεταξύ τέχνης και ζωής. Όταν η ζωγραφική συγχωνεύεται με την γλυπτική και αλληλεπιδρούν αμφότερα σε χώρους , περιβάλλοντα, κινήσεις, πολυμέσα, χάπενινγκ, και συστήματα αλληλόδρασεις τότε μια αντιψευδαισιακή συνθήκη προκύπτει εκείνη της ενεργής, ελεύθερης δημιουργικότητας ώστε ο θεατής να είναι εντός. Η αισθητική είναι ένα στοιχείο το οποίο υπάρχει ανεξάρτητα από την βούληση του καλλιτέχνη. Παραδείγματα τέτοιων προσπαθειών αποτελούν έργα των Κώστα Ιωαννίδη και Γιώργου Τσακίρη στη Ελλάδα.
Χάρης Κοντοσφύρης για λογαριασμό της ομάδας εξωστρέφειας 3ργαστηρίου
