ΗΧΩ & ΤΕΧΝΗ, Δημοσθένης Αβραμίδης, Οδεύοντας προς το μετά-

Ηχώ των δημοπρασιών, φύλλο 25 Μαρτίου 2015, σ.16

Οδεύοντας προς το μετά-

Τα τελευταία 7 έτη το ενδιαφέρον μου έχει επικεντρωθεί στη διδασκαλική μαθητεία. . Οδεύοντας προς το μετά-, αλλάζουμε, ή έστω μεταστρεφόμαστε, συναπαντώντας άλλους ανθρώπους, και στην περίπτωσή μου μαθητευόμενους και μη, καλλιτέχνες. Η Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας αποτελεί ένα στοίχημα συλλογικό και προσωπικό, που θεωρώ ότι της αξίζει η προσοχή μας. Το κύριο μέλημα της δουλειάς μου είναι διττό το λοιπόν. Αφενός στοχεύω να καταστήσω ή να διατηρήσω με την εικαστική μου πράξη ζωντανή τη σχέση μας με τους κληροδοτημένους μας θησαυρούς αυγατίζοντάς τους κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μου, αφετέρου να κοινωνήσω αυτή την παρακαταθήκη στα «παιδιά» μας, στο ζωτικότερο τμήμα μας. Αυτό το ρόλο μου επιφυλάσσει η ζωή προς το παρόν στην εικαστική μου διαδρομή. Το κόστος ή τα κόστη αυτής της ανάληψης δεν είναι μικρά, αλλά μέχρι στιγμής μπορώ να διαβεβαιώσω ότι το ψυχικό υλικό των νέων μας είναι μονάκριβο. Γι’ αυτό άλλωστε και αξίζει το όλο εγχείρημα, ασχέτως των απογοητεύσεων που συναντά κανείς σ’ αυτή την πορεία, των οποίων όλοι μας κατά βάθος γνωρίζουμε τους υπεύθυνους.

Κατά την άποψή μου δίχως ιερό άξονα κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη. Χωροχρονικά η θέση μου είναι προσδιορισμένη. Η συναίσθηση της ευθύνης έναντι των κατορθωμάτων των προγενεστέρων μαστόρων είναι ιλιγγιώδης. Η συνέχεια μαζί τους μοιάζει αγεφύρωτη, όσο και απολύτως ζωτικής σημασίας αν θέλουμε να αντικρύσουμε το αύριο. Τους «ακούω» μέσω του έργου τους. Είναι συνάδελφοί μου και τους αγαπώ. Νοιώθω να ‘μαι πλήρωμα στο ίδιο σκαρί μαζί τους και το ταξίδεμα είναι συναρπαστικό. Αν με ρωτούσατε σε ποιανού το χέρι είναι το διάκι, νομίζω ότι το λέω δίχως να προφέρω λέξη.

Ρόλος της Τέχνης στο διενεκές είναι να ξορκίζει το θάνατο με τον έρωτα της. Ό, τι κι αν πράττεται προς αυτή την κατεύθυνση, και βλέπω πώς πράττεται, ακόμα, είναι κατ’ εμέ καλώς καμωμένο, ασχέτως αν υπηρετεί –και πάντα το υπηρετεί παρά των προαιρέσεών μας- κάποιο «δόγμα», κάποια δυνατότητα εμπειρίας της Αλήθειας, εκπορευόμενο είτε από θεούς, είτε από ανθρώπους. Διότι αποτελεί αναπόδραστη σταθερά από το Ιερό να παράγεται θρησκεία και Τέχνη. Όσο για τα τεχνάσματα δεν θα είχα να προσθέσω κάτι στη φράση του δασκάλου: «Κανείς δεν έμαθε να ζωγραφίζει ζωγραφίζοντας. Η ζωή μ’ έμαθε να ζωγραφίζω, και η ζωγραφική να ζω».

Δημοσθένης Αβραμίδης